Ne güzel şey seni yeniden hatırlamak. Etimde soğuk, kara saplı bir bıçak gibi değil, hasret ateşinde dövülmüş sımsıcak bir demir gibi. Ne güzel şey hatırlamak seni, bunca kalabalıkta ve bunca yorgunluklarımın içinde. Hem de yaşım kırkı geçmiş iken, hem de elin elimde olmadan.
Gece ceylanlara su vermeye çıktığımda bahçede bir ses duydum ve o sese doğru kulak kabarttım. Sonra sırt üstü çimenlere uzandım. Kara kedi gibiydi karanlık. Sanki Karadeniz bağırıyordu beni. Bir an ürperdim. Vefalı toprağımın feryadını duydum. Babaannemi bile hatırladım nedense. Sonra dizlerime kadar suya girdim, denize ağ atmak için. Arkamı döndüğümde ise kıyıda çıplak ayaklı sarışın bir çocuk ağlamaktaydı sanki. Yanımda ise ipini koparmış boş bir balıkçı kayığı bir martı ölüsü gibi sallanmaktaydı suyun üzerinde. Uzandım ama tutamadım. Gitti – gidiyor suyun getirdiği yere. Gidiyor parçalanmak için karşı kayalıklara.
İşte böyle sevgilim. Dün gece uzakta kuytu bir yerden sesler geldi bana. Yoksa ne dersin sevgilim, bu uğultu eski sevgiliyi bana getiren rüzgar mıydı?
Son sözüm, yutkunuşum, nar tanem; Maddi manevi kayıplarım oldu, hatta zaman zaman sağlığımı kaybettiğim de oldu. Ama bağımsız yaşamama, güzel günlere ve de en önemlisi sana güvenimi kaybetmedim hiçbir zaman. Artık yaşanmışlıkları olgunlukla karşılıyorum bir tanem. Ölmeye pek niyetim yok ve hatta bencil ve sevgisiz insanlara inat yaşamakta ayak direyeceğimi de söylemiştim sana. Düşmanım da yok ama günün birinde halden bilmez, namussuz biri tarafından öldürülebilirim de. Çünkü söylediğim gibi hayatın içinde her şey var. Olsun, ben yine de yaşamakta devam edeceğim yanı başında. Çünkü ben senin her yanı çiçek açmış yemişlerle dolu fidana benzeyen güzel yüzüne hasret yaşayamam.
Daha önce söylediğim gibi beyaz dişlerinle ezdiğin üzümlere doyamadığım, güzel günleri ellerinin içinde taşıyan kızılcık dudaklı sevgilim. Bu akşam içimde yaktığın sevda ateşi için binlerce teşekkür yetmez, bari uzat öpülesi ellerini öpeyim.
AŞK ŞÖVALYEN
VOLKAN KONAK