Memleketimi seviyorum:
Çınarlarında kolan vurdum, hapishanelerinde yattım.
Hiçbir şey gidermez iç sıkıntımı
Memleketimin şarkıları ve tütünü gibi.
Memleketim:
Bedreddin, Sinan, Yunus Emre ve Sakarya,
Kurşun kubbeler ve fabrika bacaları
Benim o kendi kendinden bile gizleyerek
Sarkık bıyıkları altından gülen halkımın eseridir.
Memleketim.
Memleketim ne kadar geniş:
dolaşmakla bitmez, tükenmez gibi geliyor insana.
Edirne, İzmir, Ulukışla, Maraş, Trabzon, Erzurum.
Erzurum yaylasını yalnız türkülerinden tanıyorum
Ve güneye
Pamuk işleyenlere gitmek için
Toroslardan bir kere olsun geçemedim diye
Utanıyorum.
Memleketim:
Develer, tiren, Ford arabaları ve hasta eşekler,
Kavak
Söğüt
Ve kırmızı toprak.
Memleketim.
Çam ormanlarını, en tatlı suları ve dağ başı göllerini seven
Alabalık
Ve onun yarım kiloluğu
Pulsuz, gümüş derisinde kızıltılarla
Bolu’nun Abant gölünde yüzer.
Memleketim:
Ankara ovasında keçiler:
Kumral, ipekli, uzun kürklerin pırıldaması.
Yağlı, ağır fındığı Giresun’un.
Al yanakları mis gibi kokan Amasya elması,
Zeytin
İncir
Kavun
Ve renk renk
Salkım salkım üzümler
Ve sonra karasaban
Ve sonra kara sığır
Ve sonra: ileri, güzel, iyi
Her şeyi
Hayran bir çocuk sevinciyle kabule hazır
Çalışkan, namuslu, yiğit insanlarım
Yarı aç, yarı tok
Yarı esir…
NAZIM HİKMET RAN